قربونت برم، چه فیلمی بود این "The Time It Takes" یا به ایتالیایی "Il tempo che ci vuole"! انگار یه نامه عاشقانه یه دختر به پدرشه، اونم چه پدری! لوئیجی کومنچینی، کارگردان افسانه‌ای ایتالیایی، همون که "پینوکیو" کارتونی رو ساخته، اگه اشتباه نکنم. کارگردان این فیلم، فرانچسکا کومنچینی، دختر خودشه! بله درست شنیدی، فیلمو دخترش ساخته، یه جورایی زندگینامه خودنوشت انگاری، خیلی شخصیه. داستان فیلم تو دهه ۷۰ میلادی تو ایتالیا میگذره، اون دوران که بهش میگن "سال‌های سربی"، یه دوره پرتنش سیاسی بوده. یه دختر و پدرش که عاشق سینما هستن، رابطه‌شون محور اصلیه. میگن فیلم از رابطه خود فرانچسکا با پدرش الهام گرفته. حتی اشاره داره به زمانی که پدرش داشته مینی‌سریال "ماجراهای پینوکیو" رو می‌ساخته. عجب ایده‌ای! تصور کن، پشت صحنه ساخت یه اثر کلاسیک سینمایی رو از نگاه دختر کارگردان ببینی، اونم تو یه همچین دوره تاریخی مهمی. بازیگرای اصلیش هم فابریزیو گیفونی و رومانا ماجورا ورگانو هستن. گیفونی نقش پدر، یعنی لوئیجی کومنچینی رو بازی می‌کنه و ورگانو هم نقش دختر، فرانچسکا رو. جالبه بدونید خود فرانچسکا هم یه کارگردان خیلی مطرحه تو ایتالیا. یعنی هم کارگردانه هم موضوع فیلم خودشه و پدرش! چه شود! فیلم محصول مشترک ایتالیا و فرانسه است و شرکت‌های معتبری تو ساختش دست داشتن، از جمله "رای سینما" که خب برای ایتالیایی‌ها خیلی آشناست. پخشش هم با 01 Distribution و Charades هست. تازه، فیلم اول سپتامبر 2024 تو جشنواره فیلم ونیز اکران شده و اواخر سپتامبر هم تو ایتالیا به صورت عمومی پخش شده. یه جورایی فیلم جشنواره‌ای حساب میشه. حتی برای جشنواره فیلم روتردام 2025 هم انتخاب شده، بخش "Limelight" که انگار بخش ویژه‌ایه. راجع به نقدهاش هم بگم، خب تعریف و تمجید که زیاد داشته. مثلاً منتقدها از صمیمیت و احساسی بودن فیلم خیلی گفتن. یه منتقدی نوشته بود "با شجاعت یه شیر، فرانچسکا کومنچینی رابطه‌اش با پدرش رو روایت می‌کنه، یه فیلم آزاد که داستان شخصیش رو جهانی می‌کنه." چه جمله قشنگی! یه جای دیگه هم نوشته بودن "ادای احترام صمیمانه و خیلی شیرین فرانچسکا کومنچینی به خاطر جهانشمولی یه داستان خصوصی که آدم می‌تونه خودش رو توش پیدا کنه، با حرکات، کلمات، سکوت‌ها، آغوش‌ها، با مخاطب حرف می‌زنه." البته خب انتقاد هم بوده، مثلاً یه منتقد دیگه گفته بود "یه رقص دو نفره تاثیرگذار و قابل تکمیل"، ولی به ساختار روایی فیلم یه خرده گیر داده بود. یه منتقد دیگه هم گفته بود فیلم "منسجمه ولی انگار یه چیزی کم داره، مخصوصاً از وسطای فیلم به بعد توانایی اینکه یه داستان بیشتر از تصاویر رو بسط بده، انگار یه بخش گمشده داره." ولی در کل، حس مثبتی به فیلم داشتن. یه منتقد دیگه هم گفته بود که این "شخصی‌ترین، احساسی‌ترین و هیجان‌انگیزترین فیلم کومنچینی و شاید زیباترین فیلمش باشه." خلاصه که به نظر میاد فیلم خیلی دلنشین و احساسی باشه، مخصوصاً اگه به سینمای ایتالیا و رابطه پدر دختری علاقه داشته باشی. من که خیلی کنجکاو شدم ببینمش، تو چی؟ به نظرت چطور فیلمیه؟